Είναι γνωστό σ' όλους τους επαγγελματίες του χώρου των κουφωμάτων οτι απόλυτη ασφάλεια δεν υπάρχει. Αυτό που αλλάζει είναι ο χρόνος αλλά και τα εργαλεία που απαιτούνται για να ανοίξει ένα κούφωμα. 
Η αλήθεια είναι ότι, αν γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω το ζήτημα της αντίστασης των κουφωμάτων στη διάρρηξη δεν ήταν ουσιώδες για την επιλογή μιας κατασκευής, έτσι τα κουφώματα εκείνης της περιόδου δεν είχαν καμιά πρόβλεψη για να παρέχουν προστασία. Ένα παράδειγμα τέτοιων κατασκευών είναι τα παλαιά ξύλινα κουφώματα αλλά και τα εξωτερικά συρόμενα κουφώματα αλουμινίου, που η παραβίαση τους απαιτεί μόλις λίγα λεπτά από ένα διαρρήκτη.
Σήμερα όμως οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές και το θέμα της ασφάλειας είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την επιλογή κουφωμάτων. Στην προσπάθεια αξιολόγησης της δυνατότητας ενός κουφώματος να αντιστέκεται στη διάρρηξη έχουν καθοριστεί κλάσεις αντιδιάρρηξης (δείτε τον πίνακα που ακολουθεί), καθώς και διαδικασίες δοκιμών (δείτε σχετικά πρότυπα, μετά τον πίνακα).
Αναλύοντας τα δεδομένα του πίνακα βλέπουμε ότι η μικρότερη αντιδιαρρηκτική είναι η RC = 1,  ενώ η μεγαλύτερη η RC = 6. Ο απαιτούμενος χρόνος για την παραβίαση δεν ξεπερνά τα 50 λεπτά, ενώ μπορεί να γίνει χρήση διαφόρων εργαλείων, είτε χειρός, είτε ηλεκτρικών. Για να λάβει μια κατασκευή κουφώματος κάποια κλάση πρέπει να πραγματοποιηθεί εργαστηριακός έλεγχος.
Ακόμα και σήμερα τα περισσότερα κουφώματα βρίσκονται στη κλάση 1 ή 2 ενώ σπανιότερα βρίσκουμε κουφώματα της κλάσης 3.
Τέλος υπάρχουν τρόποι να αυξήσουμε την αντίσταση ενός κουφώματος στη διάρρηξη κάνοντας χρήση ειδικών συρτών ή κλειδαριών. Χωρίς όμως να μπορεί να βεβαιωθεί ότι π.χ. από την κλάση 1 θα πάει στην 2, στην 3 ή σε κάποια άλλη.